Opuszczony Cmentarz

Avira

W oddali zamajaczyła sylwetka wilczycy.Szczupłą lecz umięśniona poruszała się żwawym krokiem. Avira rozejrzała się swoimi chłodnymi,przenikliwymi,zimnymi i opanowanymi oczami. Cały czas patrolowała teren,lecz tylko bardzo wytrwały obserwator by to zauważył. Spojrzała się na nagrobki.Nie wiedziała co ją tu przywiodło.

Kihe

Chwilę później można było dostrzec czarną i umięśnioną sylwetkę wilka. Poruszła sie bardzo szybko, a zarazem zwinnie. Biegł w stronę wilczycy patrzył na nią. Był jakieś 2 metry od niej i zniknął. W tym czasie wilk szedł ostrożnie i bezszelestnie przed wilczycę. Gdy już tam dotarł usiadł sobie, ale był nadal nie widzialny. Nie oddychał, nie ruszał się. Nic nie było słychać.

Avira

Drgnęła słysząc za sobą ruch.Odwróciła się powili. Wyszczerzyła swoje kły.Lecz nie zobaczyła nikogo.Przypomniała sobie jak walczyła z niewidzialnym wilkiem.Było ciężko,ich można usłyszeć lecz trudna to sztuka.Wyciszyła swój umysł,teraz nic nie widziała ale za to usłyszała bicie serca nie tylko swoje,oddech nie tylko swój.Otworzyła oczy,wiedziała gdzie obcy się znajduje. Spojrzała się na niego swoimi zimnymi jak lód oczami.

Kihe

Przypominam, że nie oddychałem

Wilk nadal był niewidzialny, ale słychać było jak szurał wystawionymi pazurami o ziemię. Jakże on chciał zaatakować. Jego wilcze serce żądało krwi, ale jego umysł mówił co innego. Siedział cicho. Musiał nabrać powietrza więc powoli wypuścił je i nabrał świeżego, a potem znów nie oddychał. Usłyszeć można było leciutkie bicie serca, które ledwo co biło.

Avira

Usłyszała doprawdy leciutkie bicie serca i jeden oddech. Jej oczy błysnęły.Wyprostowała się ukazując całą sylwetkę.
-Ładnie to być przy kimś niewidzialnym-powiedziałąm chrapliwie,ten głos niejednego mógł przestraszyć ale jej 'pześladowcę'
zapewne nie.
Mało widoczne blizny i kolce błysnęły.

Kihe

- Też tak sądzę.
Powiedział niskim tonem. Wreszcie zaczał spokojnie oddychać. Był już widzialny, ale grzywka spadła mu na oczy więc wilczyca pewnie z trudem " Odkrywała " jego tożsamość. Cały czas grzywka trzymała sie na oczach.

Avira

Usiadłam,wystawiając lekko do przodu długie i poskładane z samych mięśni łapy. Nie wiedziała w jakim jest stadzie,ale wiedziała,że na pewno nie w jej. Ze względu na aurę i zachowanie stawiała na watahę CM.
-Ładna grzywka-powiedziałam mierząc go swoim lodowatym i opanowanym spojrzeniem.

Kihe

Nie odpowiedział nic, ale bardzo chciał. Trzymał język za zębami. W Grzywce zrobił sobie 1 malutką szparkę, by widzieć ruchy wilczycy.Podniósł nos do góry i wciągnął powietrze. Czuł, ze wilczyca jest z watahy WM. Chwilę później opadła mu grzywka, a wilk szybko spuścił łeb w dół by grzywka znów była na jego oczach.

Avira

Wstała, znowu zmierzyła go swoim spojrzeniem.
Maleńkie blizny od walk,nie były prawie widoczne. Zaczęłam chodzić w kółeczko wokół jego jak na walce.Stare przyzwyczajenia,pomyślała.
Poruszała się,żywo swobodnie i z gracją,ciągle wokół jego.Nie mogła przestać.

Kihe

Niepokoiło to wilka. Wiedział, że wilczyca może w każdej chwili zaatakować, ale czuł jej oddech i bicie serca. Obrócił się w stronę wilczycy. Już, już chciał ją popchnąć, ale coś mu nie pozwalało. Automatycznie łapy wróciły na swoje stare miejsce, a Kihe zmarszczył nos
- Możesz przestać chodzić w kółko!?
Ryknął do wilczycy.

Avira

Prawie,że nie zareagowała.Stanęła.
-Wybacz,stare przyzwyczajenia-jej chrapliwy głos rozniósł ech po cmentarzu.
Usiadła.

Kihe

- No...
Rzekł i przymrużył oko, które nadal było za grzywką. Cały czas jego czerwone ślepia obserwowały wilczycę. Nie raz, gdy oczy Kihe'go robiły się mocno czerwone ten kolor przebijał się. przez grzywkę.

Avira

Spojrzała się na niego. Z jego oczu nic se nie robiła. Wstała,teraz to jej na oko opadłą grzywka.

Kihe

Wilk cały czas przyglądał się wilczycy i jej ruchom. Widział wszystko dobrze, ale jednak wolał odsłonić sobie oczy. Podniósł łapę do góry i odgarnął sobie grzywkę. teraz jego czerwone ślepia się zaświeciły, a źrenice zniknęły.

Avira

Wilk zapewne nie zauważył,że ona nie patrzała się tylko na niego jak i na teren. Spojrzała się na jego oczy.Nie przeraziła się. Na razie nie zamierzał atakować. Lecz była gotowa na wszystko.

Kihe

Kihe spojrzał na wilczycę.
- Należysz do Watahy Wiecznego Mrozu, nieprawdaż?
Powiedział normalnym tonem, ale jego oczy nadal świeciły na czerwono.

Avira

-Tak,a ty do watahy ciemnej nocy,czyż nie?-zapytałam.
Jej spojrzenie nie zmieniło się ani trochę.

Kihe

- No raczej...
Powiedział już niskim tonem.
- Pewnie widać po moim umaszczeniu i oczach.
Dodał już normalnym tonem. Spojrzał na wilczycę Wataha wiecznego Mrozu o nie, nigdy nie zostawi watahy CN, by dojść do tej.

Avira

-Żebyś wiedział-powiedziałąm sarkastycznie.
Cóż bezwzględna,opanowana,spokojna itp.to może i byłą,ale jak mus to mus.Spojrzała się na wilka.Potrząsnęła łbem ukazując ukryte pod grzywą kolce.

Kihe

Spojrzał na wilczycę. W oczch wilka zaczęły ukazywać się czarne źrenice. Zaczął rozglądać się po terenie. Było nudno. Wilk chciał walki, krwi i takich tam...

Avira

Stare przyzwyczajenia się odezwały.Oj,w oczach pojawiał się głód walki.
Nie,nie i jeszcze raz nie,pomyślała rozpaczliwie.
Dość często musiała się zmagać z tą żądzą.

Kihe

Wilk podniósł łeb w górę otworzył lekko pysk i Kihe zaczął wyć. Wyrażał przez to, to, ze chcę walczyć, żąda krwi. jego oczy znów zaczęły robić się czerwone, a jego czarne źrenice powolutku zaczęły znikać.

Avira

-Nie wyj tak-jej głos się robił coraz bardziej chrapliwy i ostry.Kolce z łba zaczęły się wydłużać. Coraz ciężej walczył jej się z głodem.